Laatste week Cambodja, eerste week Vietnam

Inmiddels bevinden we ons alweer in een ander land: Vietnam! Om precies te zijn zitten we nu in Nha Trang, een kustplaatsje in het zuiden. Vandaag hadden we het plan om naar de Thap Ba Spa te gaan maar tot onze grote verbazing bleek het vanochtend ineens te regenen, dus hebben we dit plan maar verplaatst naar de middag! In de ochtend dus een mooie gelegenheid om het eerste deel van onze reisverhalen te schrijven. Tussen het schrijven van ons reisverhaal door zijn we dus naar de Thap Ba Spa gegaan, maar eerst vertellen we jullie over onze laatste week in Cambodja.

Deze week begon in Kep, bekend om zijn krab al kwamen wij hier vooral voor de peperplantages. De eerste dag in Kep begonnen we echter met een wandeling door het Kep National Park. Een wandeling door de prachtige natuur waar we liepen langs een vlindertuin en tussen de apen. Je kon in het park kiezen om gewoon via de hoofdweg te lopen maar voor de echte hikers waren er ook off-road paden en die uitdaging zijn we aangegaan. Het was flink klimmen en klauteren en dat in 35 graden, maar het was wel erg gaaf! De volgende dag hebben we weer een scooter gehuurd en zijn we de omgeving gaan verkennen. De eerste stop was bij de White Elephant Cave en dit was voor ons wel een heel bijzondere ervaring, en dat kwam niet door de grot zelf. Het lag namelijk aan onze gidsen. De ene was doof en was eigenlijk alleen maar aan het gillen. Toen we een andere jongen aan zagen lopen waren we in eerste instantie dan ook zeer opgelucht, maar dit was van korte duur. Deze kon namelijk wel praten en dat liet hij ook graag merken, hij bleef maar onzin uitkramen en begon zelfs te zingen en te dansen voor ons. Het repertoire bevatte alleen maar twee nummers: bij elke vleermuis die we zagen in de grot begon hij ba-ba-ba-ba-batmaaaaan te zingen en als die er even niet waren was het tijd voor de Gangnam Style met bijbehorend pasje. Ook zat hij net even iets teveel aan Lou en we besloten dus maar snel de grot uit te gaan. Uiteraard begon het zeuren om geld, maar verbaasd over deze ervaring zijn we snel onze scooter op gesprongen en weggereden. Voor de zekerheid keken we nog even achterom of ze ons niet achterna kwamen... Wat was dat raar, maar daardoor juist ook wel weer grappig! Hierna hebben we snel onze weg vervolgd naar de peperplantages, hier waren gelukkig normale mensen. Hier leerden we dat alle kleuren pepers allemaal afkomstig zijn van dezelfde plant. Het verschil zit in het moment van oogsten en het daaropvolgende koken en drogen. Uiteindelijk zijn er dus vier soorten peper: rood, wit, groen en zwart. Hierna door naar onze volgende leerzame ervaring, de cashew plantage. De cashewnoot groeit bovenop een knalgele schijnvrucht aan een boom. Het is een schijnvrucht omdat het niet te eten is, het is zelfs giftig. Wel wordt het gebruikt voor medicijnen. De noot zelf groeit dus bovenop de vrucht in zijn schil waarna het moet worden gedroogd. Deze informatie hebben we trouwens van Wikipedia geplukt, want de eigenaar sprak geen woord Engels. Wel gaf hij ons nog lief een vrucht plus noot mee. Als laatste stop gingen we naar de mangroves wat tegelijkertijd ook een bird spotting plek was. Voor vogel spotten moet je natuurlijk veel geduld hebben en ook heel stil blijven zitten, hetgeen niet Jas zijn specialiteit is. Lou zag wel een mooie kleine blauwe vogel en er vlogen steeds twee grote witte voor ons uit. Ze op de foto zetten was helaas onmogelijk.

Vanuit Kep zijn we naar Koh Tonsay gevaren, ook wel Rabbit Island genoemd. Dit omdat het eiland de vorm van een konijn zou hebben, maar als je dit wilt zien moet je wel alle marihuana aannemen die ze je aanbieden op straat want wij zien het niet. Konijn of niet, het eiland was geweldig! Er was alleen elektriciteit tussen 6 en 9 s'avonds en de enige activiteit was een rondje lopen om het eiland. Er was een aantal restaurantjes die ook zeer primitieve bungalows had, maar uitzicht op zee maakt een hoop goed. Het waren drie dagen luieren en genieten van de rust. Lou heeft hier krab gegeten die zodra je het bestelde vers voor je uit zee werd gehaald. Verser kan dus niet! 's Avonds als het goed donker was en je de zee in ging om te zwemmen gebeurde er iets heel magisch. Er zitten in deze zee namelijk lichtgevend plankton, wat oplicht bij elke beweging in het water. Een soort glow-in-the-dark effect, heel bijzonder.

Na drie dagen rust gingen we weer terug naar het vaste land. Dit regel je door even een visser aan te spreken en die brengt je met de boot dan terug naar Kep. Hier sliepen we nog een nacht om ons daarna klaar te maken voor Vietnam. We verbleven in een guesthouse gerund door een Franse eigenaar. Dit betekende voor ons een avondje jeu de boules met een glaasje Ricard. We waanden ons even in Frankrijk!

De volgende dag gingen we naar Vietnam, alweer ons vierde land. Uiteraard ging de rit hierna toe weer op Aziatische wijze. We reden namelijk eerst terug naar Kampot om vervolgens weer terug te gaan richting Kep. Verderop stapten er vanuit een andere bus nog wat mensen bij ons in. Nadat de chauffeur ons alvast om de paspoorten vroeg zodat we die konden laten zien bij de grens keken de twee ingestapte jongens wel erg verbaasd. Hoezo heb je een paspoort nodig voor Kampot vroegen ze zich af? Bleek dat ze verkeerd zaten, zodat we terug naar de andere bus moesten om ze in te wisselen voor de goede reizigers. Na dit alles konden we dan eindelijk door naar de grens van Vietnam. Voor Vietnam hadden we ons visum al geregeld, dus dit keer viel het wachten mee. Zestig dollar voor het visum vonden ze alleen nog niet genoeg, na het invullen van een formulier moest je nog een dollar betalen, die waarschijnlijk gewoon rechtstreeks in de zak van de bediende is beland. Na de grens was het nog een klein stukje rijden naar Ha Tien. Vanuit hier zijn we in twee uur naar Phu Quoc gevaren. Phu Quoc is een eiland dat eigenlijk voor de kust van Cambodja ligt en dat dan ook door beide landen geclaimd wordt. Dat het een eiland is, merk je echter niet. Het is namelijk een aardig groot eiland. Het eiland heeft een aantal stranden, waarvan sommigen behoren tot de mooiste van de wereld. Helaas hebben ze dat hier ook door en stonden er rijen bulldozers en hijskranen klaar om mega resorts te bouwen, erg jammer! We hebben wel een paar mooie stukjes gevonden, al zagen we in Cambodja wel mooiere (en vooral schonere) stranden. Op de terugweg reden we door een prachtig stuk natuur, hopelijk blijft dit wel bespaard voor het toerisme. We zaten in een mooi hotel met naast ons een Nederlands stel, die alles, maar dan ook alles ' dikke prima' vonden. We moesten iedere keer onze lach inhouden wanneer het woord weer viel.

Na alle rust van de afgelopen tijd op verschillende stranden, was het tijd voor een stad van acht miljoen mensen en bijna net zoveel scooters: Ho Chi Minh City. Aangekomen op het busstation werden we weer gelijk overspoeld met taxi chauffeurs, er zijn hier namelijk geen tuk tuks! De chauffeur vroeg echter 200.000 dong naar het centrum, dit vonden wij een beetje prijzig (ongeveer 7 euro). We besloten om het te proberen met de lokale lijnbus en vroegen bij het loket welke bus we nodig hadden. Ondertussen konden we trouwens voor 100.000 dong met de taxi mee, hij bleef maar met flappen geld in je gezicht wapperen. Wegens gebrek aan goed Engels werd het bij het loket helemaal voor ons uitgetekend en werden we naar de goede bus gebracht. In de bus vonden ze het heel bijzonder dat er twee grote tassen met toeristen binnen kwamen lopen. Ze vroegen ons dan ook gelijk waar we heen moesten want ze zouden ons wel even helpen. Tijdens de rit maakten we nog een praatje met twee hele lieve mensen die alles van ons wilden weten. Ze waren erg benieuwd wat we van Vietnam vonden en vroegen of we nog een keer terug wilden komen. Bij de overstap naar een andere bus hadden ze iemand geregeld die helemaal met ons meeliep naar de volgende bus. Helaas bleek dit de bus de verkeerde kant op te zijn, maar ook hier stond bijna de gehele bus op om ons te helpen. Uiteindelijk kwamen we aan voor 30.000 dong (waarvan 10.000 door de verkeerde bus kwam). De taxi was dus tien keer zo duur! Het was een hele leuke ervaring en we waren benieuwd of iedereen in Vietnam zo lief is. Tot nu toe zijn ze allemaal erg aardig! Ho Chi Minh is dus een hele grote stad met heel veel scooters op de weg. Van deze chaos hadden we alleen weinig last, want we konden voor het eerst in Azie gewoon een keer op de stoep lopen. De stad is verder ook zeer overzichtelijk dus we zijn de volgende dag gaan wandelen naar het War Remnants Museum, een museum over de Vietnam oorlog. Of beter gezegd: de Amerikanen oorlog. Alle foto's met bijschriften gaven naar ons idee een heel eenzijdig beeld van de oorlog. Het verloop van de oorlog ontbrak voor ons een beetje, het was meer een fototentoonstelling, met daarentegen wel hele indrukwekkende foto's. Natuurlijk hebben we gezien hoe gruwelijk ook deze oorlog weer is geweest, maar na het Tuol Sleng museum in Phnom Penh vonden wij dit museum beduidend minder. Ho Chi Minh zelf vonden we een fantastische stad en dat hadden we eigenlijk niet verwacht! Mooie parken, waar 's avonds ook flink wordt gesport door de Vietnamezen, heel leuk om te zien. Omdat we heel veel willen zien in Vietnam besloten we wel om de volgende dag alweer te vertrekken. 's Avonds sloten we Ho Chi Minh af bij een Bia Hoi. Dit is niks meer dan een paar plastic stoeltjes op de stoep en heel goedkoop bier drinken, maar wel met een hele leuke sfeer!

De volgende dag zijn we naar Mui Ne gegaan. Wederom hadden we, net als de bus naar Ho Chi Minh, een slaapbus. Slapen is er alleen niet echt bij, de slaapplekken zijn namelijk vooral voor kleine Aziaten gemaakt. Ook de ongelofelijk keiharde muziek, het getoeter van de chauffeur en het slechte wegdek op sommige stukken dragen niet echt bij aan een diepe slaap.
In Mui Ne vonden we een heel klein guesthouse van maar drie kamers. Ze hadden nog een kamer vrij en die was groot, schoon en ook nog eens goedkoop dus die hebben we maar gelijk genomen. Omdat de winkel onderweg zo duur was hadden we nog flinke honger en besloten we dus ook maar gelijk om wat te gaan eten. En wat we onderweg zagen kon natuurlijk niet lang uitblijven: we waren getuige van een scooter ongeluk. Een toerist knalde achterop bij een Vietnamese meneer en ze vielen erg hard op de grond. Het meisje kwam met de schrik vrij en had eigenlijk niks, maar de Vietnamese meneer viel wel keihard op de grond en begon van de schrik helemaal te trillen. Zijn gezicht lag flink open, maar hij was gelukkig wel weer snel bij kennis. Hij werd achterop een andere scooter getild en werd snel door twee andere Vietnamezen naar het ziekenhuis gebracht. Er schijnen hier per maand 30 verkeersdoden te vallen, dat is er dus elke dag een! Niet dat dit voor verandering zorgt in het verkeer hier, alles blijft gewoon zoals het is...
De volgende dag hebben we zelf weer een scooter gehuurd en we zaten door deze gebeurtenis toch wat voorzichtiger op de scooter. Jas is maar lekker flink mee gaan toeteren met ze en het was prima te doen, zeker toen we het stadje uit waren en we de weg bijna helemaal voor ons alleen hadden. We hadden de scooter gehuurd om naar de zandduinen te gaan die ze hier in verschillende kleuren hebben, namelijk wit, geel en rood. We begonnen bij de witte en dat was een flinke rit door onwijs harde wind en daardoor een flinke zandstorm. Gelukkig was het rijden hier naartoe het waard want het was een heel mooi gezicht. Prachtig wit zand wat zich als bergen hebben opgehoopt en helemaal alleen voor ons, geen toeristen te zien. Door de harde wind was het af en toe wel flink zand happen en door de zon was het zand soms aan de hete kant, maar dat weerhield ons er niet van om de hoogste zandberg te beklimmen. Dit was nog een hele opgave omdat het best steil was maar het is ons gelukt! Hierna hebben we even lekker een verlaten strandje bezocht om vervolgens onze weg te vervolgen naar de rode zandduinen, alleen waren ze in onze ogen niet echt rood. Hier werden we ook gelijk aangevallen door kinderen en vrouwen die ons een slee (lees: plastic plaat met touwtjes) wilden verhuren. Ook waren hier wel toeristen en vielen deze duinen na de witte dus een beetje tegen. Gelukkig vonden we verderop nog een stukje voor onszelf, met echt rood/oranje zand en een mooi uitzicht over het vissersdorpje. Dit dorpje hadden we onderweg al van dichtbij bezocht, de zee lag bezaaid met blauwe en groene vissersbootjes. Lou heeft deze dag heel veel foto's gemaakt..Aan het eind van de middag reden we met de scooter wat verder het stadje in en kwamen we erachter dat we eigenlijk een beetje in het verkeerde deel waren gedropt met de bus. Het was verderop veel levendiger en er was zelfs een Brauhaus aanwezig!

De volgende dag was het tijd voor onze volgende stop: Nha Trang. Bij het boeken van het ticket naar Nha Trang was het nogal lastig uitleggen waar we moesten worden opgehaald met de bus. Ons guesthouse was namelijk zo klein, dat niemand in de stad het kende. Gelukkig konden we met wat herkenningspunten uitleggen waar we ongeveer zaten, maar we zaten de volgende dag wel vol spanning te wachten of we werden opgehaald. Uiteraard was de ophaaltijd allang verstreken, nu is dat niet zo raar hier, maar helaas namen ze ook de telefoon niet op dus werd het toch nog echt even spannend. Gelukkig kwam een jongen op de scooter ons vertellen dat de bus vertraging had en dat we moesten wachten op een rode bus. Even later kwam er echter een blauwe jeep aangereden die ons bracht naar de rode bus. Wederom een slaapbus! Het lijkt wel alsof ze hier niet doen aan normale bussen. Onderweg stopten we voor een toiletbezoek en kon je ook wat te eten en drinken kopen. Nou was dit vooral een plek waar ze toeristen veels te veel lieten betalen waardoor uiteindelijk bijna niemand hier wat kocht, niet echt een slimme zet van de winkeleigenaar dus. Toen we verder reden gilde er ineens een meisje dat we moesten stoppen, er ontbraken namelijk nog twee mensen. We moesten dus weer een klein stukje terug om ze op te halen. Het gekke van deze gebeurtenissen is dat het begint te wennen en we er eigenlijk nauwelijks meer van opkijken.

Nha Trang is, nog erger dan Mui Ne, een Russen-oord. We worden door de Vietnamezen dan ook vaak in het Russisch aangesproken. Tevens zijn de menukaarten in het Russisch geschreven. Wij vinden het maar een raar volk en we zijn dan ook zeer beledigd als er Russisch tegen ons wordt gepraat (ook al zit er ergens Russisch bloed in Lou verstopt, toch mam?). Je hebt hier nauwelijks door dat je in Vietnam bent, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Gelukkig heeft Nha Trang ook leuke kanten. Morgen zijn we van plan om naar het Louisiane Brewhouse te gaan. Hier brouwen ze zes verschillende soorten bier die je kan nuttigen aan de rand van het zwembad of op een bedje aan het strand, een soort Brouwcafe 2.0. We hebben hiervoor uiteraard een plekje gereserveerd, we zijn zeer benieuwd hoe de bieren smaken. Vandaag zijn we zoals hiervoor gezegd naar de Thap Ba Spa geweest. Hier hebben we in een modderbad gelegen, waarna we heerlijk ontspannen in een hot spring hebben gelegen. Tot slot konden we gebruik maken van een heerlijk warm zwembad (37-39 graden) om vervolgens af te koelen in een koud bubbelbad. Ondanks dat de zon dus niet scheen vandaag, was dit een heerlijk ontspannen dag!

Vietnam bevalt ons tot nu toe, ondanks de Russen, erg goed. De mensen zijn erg vriendelijk, het eten is lekker en de lange kuststrook is prachtig met rijen palmbomen. We zijn ook erg benieuwd naar het noorden, ook al kunnen we hier af en toe wel wat minder weer krijgen. Vietnam is vergeleken met Laos en Cambodja wel veel drukker, maar die afwisseling vinden wij juist wel leuk. We zitten nu bijna op de helft van onze reis en ook de reis zelf bevalt ons heel erg goed. We hebben nu al het idee dat de tijd vliegt en we kunnen ons niet voorstellen dat we weer terug moeten, maar eerst nog een hoop mooie dingen zien en beleven! We hebben het samen ook heel erg gezellig, na het behangen van ons huis doorstaan we ook deze relatietest weer ;). Morgenavond nemen we de nachtbus naar Hoi An, dit stadje staat bekend om het laten maken van kleren. Een mooi moment voor het maken van een pak en een jurk? Tot het volgende reisverslag!

Liefs, Jas en Lou

P.S. Aangezien het hier dichtgaat, volgen de foto's later! Excuses voor het ongemak.